dijous, 23 de març del 2006

Diosa de mi vida, diosa de mi arte.

Cogiendo de nuevo el papel
(esta vez el ordenador no me sirve).
No sabiendo bien que contarte,
no sabiendo bien que decirte.

Decirte, no te confieso.
Contarte sin aburrirte.
Dime que fue lo que pasaste,
dime como saliste de eso.

Tan segura está la muerte de su victoria,
que nos da toda una vida de ventaja.
Y al verte tirada junto a la ventana
solo me queda darte mi pequeñísima gloria.

¿A dónde va el amor,
cuando estoy lleno de dolor?
Lleno de frío y ese cosquilleo
tan preocupante, que a nadie deseo.

Por favor, no te olvides de mí.
Nunca hubiese sabido que así sería mi fin.
Voluntariamente me encierro a oscuras
apartado de la gente, de la vida, de las horas.
Ojalá que con su manto me cubra.

No quiero verte sola
pero no puedo acompañarte,
tampoco puedo amarte.
Mi cariño gota a gota...

¿Sabes? Seguro que si. Tu todo lo sabes.
Volvemos a estar como siempre.
Volvemos a estar como antes.
Con la mirada lees toda mi mente.

Ya viste el carbón de mis ojos,
sabes la causa de todos mis enojos.
¿Qué es lo que no sabes?
Diosa de mi vida... diosa de mi arte.

3 comentaris :

Amadeu Sanz ha dit...

Alex, a vegades els teus poemes, més que poemes em semblen lletres de cançons, potser tecno-pop: potser és per les rimes, per com suggereixes la resolució d'algunes situacions, com quan dius:

No quiero verte sola
pero no puedo acompañarte,
tampoco puedo amarte.
Mi cariño gota a gota...


on els punts suspensius pareix com si remeteren a un gest teatral en un videoclip :O

Anònim ha dit...

Coincido con Amadeu, esta letra tiene música.

Begonya Mezquita ha dit...

doncs això. àlex: que m'agrada que parles del "teu art", del carbó als teus ulls" aquesta barreja del que ets i del que fas. un bell camí.